3ο Κυνήγι Κρυμμένου Θησαυρού
Ηράκλειο 06-03-2005
Πάει κι αυτό! Τέλος και για φέτος ! Του χρόνου όμως... δε θα ξαναμπώ στην ψυχοφθόρα αυτή διαδικασία. Αυτά λέω κάθε χρόνο, κι όμως παρ' όλα αυτά, την επόμενη χρονιά (με γκρίνιες ή όχι), είμαι πάλι στο ραντεβού της ομάδας «Εκείνοι οι Άλλοι». Το ραντεβού λοιπόν της 6ης Μαρτίου για το 3ο Κυνήγι Κρυμμένου Θησαυρού, ήρθε και πέρασε. Ήταν μια Κυριακή γεμάτη ένταση, όπως κάθε χρόνο, φέτος όμως με μεγαλύτερη συμμετοχή από πλευράς ομάδων, αυξημένη αγωνία και συναγωνισμό.
Η διαδικασία βέβαια είχε αρχίσει γύρω στο Νοέμβριο. Το προσκλητήριο του Επωπα (συγγνώμη του Ηλιάκη) ακούστηκε τότε, για να ξαναμαζευτούμε! Δεν το κρύβω ότι για ένα διάστημα (μικρό) «εποίησα την νήσσα», δεν εμφανιζόμουν καθόλου στις συναντήσεις της ομάδας (οι λόγοι δεν είναι του παρόντος). Τελικά όμως δεν άντεξα και επανήλθα! Να πω την αλήθεια δεν το μετάνιωσα. Το φετινό παιχνίδι, κατά γενική ομολογία, ήταν το καλύτερο που η ομάδα μας είχε διοργανώσει. Έχοντας την πείρα των 2 προηγούμενων ετών, τα πράγματα φάνηκαν να ρέουν καλύτερα. Οι αρμοδιότητες μοιράστηκαν ευκολότερα, και βέβαια με την προσθήκη των καινούριων μελών θα έλεγα συνολικά λιγόστεψαν. Πάντως λίγο πολύ (μάλλον φυσιολογικά θα έλεγα ), το κύριο βάρος έπεσε στα «παλιά», μάλλον μέλη. Τώρα, πως τα καταφέραμε πάλι φέτος και τρέχαμε πανικόβλητοι την τελευταία εβδομάδα, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...
Η δική μου φετινή συμμετοχή ,περιλάμβανε, ως συνήθως την κατασκευή των δελτίων τύπου, συμμετοχή στα ραδιοφωνικά spots, αλλά και φέτος περισσότερο από τις άλλες χρονιές συμμετοχή και ενεργότερο ρόλο στην κατασκευή των γρίφων. Αυτό το τελευταίο είναι αυτό που τελικά σου μένει περισσότερο ως ανάμνηση, ίσως γιατί οι ομάδες αυτό είναι που βλέπουν και κρίνουν περισσότερο.
Βεβαίως, όσοι με γνωρίζουν κάπως καλύτερα, θα κατάλαβαν ότι η ιδέα για να μπει γρίφος στο ΟΜΜΑ STUDIO (και όχι στο Jumbo όπως έλεγαν μερικά πιτσιρίκια) αλλά και η ιδέα του 7ου ΚΑΠΗ Αγίας Τριάδας, ήταν δικές μου. Πολύ ωραίες ήταν οι διαπραγματεύσεις και οι προεργασίες για την προετοιμασία των γρίφων, που γίνονταν σε κλίμα άκρας μυστικότητας. Βέβαια το clue της ημέρας ήταν η μεταμφίεση σε «Επιθεωρητή Τι» και η πολυαναμενόμενη σύλληψη μου (του) για να πάω επιτέλους κι εγώ σε ένα χώρο με λιγότερο κρύο από ότι εκεί στο καφενείο δίπλα στην εφημερίδα «Πατρίς». Βέβαια, τα προεόρτια είχαν γίνει στο Καφέ Αμάν την Τσικνοπέμπτη, με την πρώτη μου μεταμφίεση σε Επιθεωρητή Τι (αμάν αυτά τα κολάν, αμάν έκανα να τα βρω, αμάν και να τα φορέσω).
Πάντως, η αποζημίωση για όλα αυτά ήταν μία και μόνη. Όχι βέβαια η δόξα (χα χα!), ούτε βέβαια το χρήμα (χα, χα, χα !). Ήταν η χαρά που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των παικτών, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά τη λήξη του παιχνιδιού. Επίσης όλα αυτά τα ευχαριστήρια μηνύματα στην ιστοσελίδα της ομάδας μας μετά το πέρας του παιχνιδιού τα οποία έλεγαν ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι αυτή την πόλη κάποιος πρέπει να την ξεκουνήσει από το λήθαργο του καναπέ που βρίσκεται, και ότι αυτό το κάναμε εμείς!
Άντε, και του χρόνου παιδιά , να 'μαστε όλοι καλά!
Βεβαίως, όσοι με γνωρίζουν κάπως καλύτερα, θα κατάλαβαν ότι η ιδέα για να μπει γρίφος στο ΟΜΜΑ STUDIO (και όχι στο Jumbo όπως έλεγαν μερικά πιτσιρίκια) αλλά και η ιδέα του 7ου ΚΑΠΗ Αγίας Τριάδας, ήταν δικές μου. Πολύ ωραίες ήταν οι διαπραγματεύσεις και οι προεργασίες για την προετοιμασία των γρίφων, που γίνονταν σε κλίμα άκρας μυστικότητας. Βέβαια το clue της ημέρας ήταν η μεταμφίεση σε «Επιθεωρητή Τι» και η πολυαναμενόμενη σύλληψη μου (του) για να πάω επιτέλους κι εγώ σε ένα χώρο με λιγότερο κρύο από ότι εκεί στο καφενείο δίπλα στην εφημερίδα «Πατρίς». Βέβαια, τα προεόρτια είχαν γίνει στο Καφέ Αμάν την Τσικνοπέμπτη, με την πρώτη μου μεταμφίεση σε Επιθεωρητή Τι (αμάν αυτά τα κολάν, αμάν έκανα να τα βρω, αμάν και να τα φορέσω).
Πάντως, η αποζημίωση για όλα αυτά ήταν μία και μόνη. Όχι βέβαια η δόξα (χα χα!), ούτε βέβαια το χρήμα (χα, χα, χα !). Ήταν η χαρά που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των παικτών, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά τη λήξη του παιχνιδιού. Επίσης όλα αυτά τα ευχαριστήρια μηνύματα στην ιστοσελίδα της ομάδας μας μετά το πέρας του παιχνιδιού τα οποία έλεγαν ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι αυτή την πόλη κάποιος πρέπει να την ξεκουνήσει από το λήθαργο του καναπέ που βρίσκεται, και ότι αυτό το κάναμε εμείς!
Άντε, και του χρόνου παιδιά , να 'μαστε όλοι καλά!