Παν μέτρον άριστον (Έλληνας το' πε αυτό;)
Πάει λοιπόν και το "καλοκαίρι της Ελλάδας", πέρασε κι αυτό. Το καλοκαίρι του Euro 2004 και των Ολυμπιακών Αγώνων είναι πια παρελθόν. Είδαμε, και τι δεν είδαμε και βέβαια και τι δεν ακούσαμε αυτό το καλοκαίρι! Τα απωθημένα μιας ολόκληρης κοινωνίας και τα ένστικτα του Νεοέλληνα βγήκαν στην επιφάνεια. Η χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, μάλλον δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό της… Συμπεριφορές που παρατηρήθηκαν μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε, χρήζουν κοινωνιολογικής και ψυχολογικής ανάλυσης και δείχνουν ότι η ουσία του πολιτισμού είναι μάλλον μακρινό όνειρο για το μέσο Έλληνα και δη το φίλαθλο. Πάει λοιπόν και το "καλοκαίρι της Ελλάδας", πέρασε κι αυτό. Το καλοκαίρι του Euro 2004 και των Ολυμπιακών Αγώνων είναι πια παρελθόν. Είδαμε, και τι δεν είδαμε και βέβαια και τι δεν ακούσαμε αυτό το καλοκαίρι! Τα απωθημένα μιας ολόκληρης κοινωνίας και τα ένστικτα του Νεοέλληνα βγήκαν στην επιφάνεια. Η χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, μάλλον δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό της… Συμπεριφορές που παρατηρήθηκαν μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε, χρήζουν κοινωνιολογικής και ψυχολογικής ανάλυσης και δείχνουν ότι η ουσία του πολιτισμού είναι μάλλον μακρινό όνειρο για το μέσο Έλληνα και δη το φίλαθλο.
Ο Έλληνας λοιπόν (αποδείχτηκε για άλλη μια φορά αυτό) θεωρεί τις αθλητικές επιτυχίες ως εθνικές επιτυχίες και τους δίνει τεράστια και σαφώς υπερβολική βαρύτητα. Αυτές οι επιτυχίες είναι γι' αυτόν ένα μέσο για την αποτίναξη της μειονεξίας που νιώθει λόγω των αρνητικών επιδόσεων σε πολλούς άλλους (ζωτικής σημασίας ) τομείς όπως οικονομία, ανεργία, δαπάνες για την παιδεία, αυτοκινητικά ατυχήματα, κάπνισμα, ποιότητα οδικού δικτύου κλπ. Όλα λοιπόν άλλαξαν εν μία νυκτί...Και όταν ο σοφός από τη ζωή Γιάννης Διακογιάννης, προσπαθούσε να προσγειώσει τους συνομιλητές του και τους Έλληνες τη βραδιά του μεγάλου τελικού θυμίζοντας ότι "είναι μια επιτυχία παιδιά, στην Ελλάδα υπάρχουν προβλήματα" οι συνομιλητές του από την ΕΡΤ μόνο που δεν τον έδειραν, γιατί τους ενοχλούσε και τους χαλούσε τη γιορτή...
- Που χάθηκε λοιπόν η αρχαιοελληνική αίσθηση του μέτρου; Ήταν εκδήλωση του μέτρου τα βίαια, υβριστικά συνθήματα που δονούσαν τις κερκίδες των σταδίων κατά τη διάρκεια του Euro 2004; Και βέβαια τοιούτα συνθήματα εκλαμβάνονταν από ψύχραιμους σχολιαστές ως έκφραση του αθυρόστομου διονυσιακού πνεύματος, κάτι σαν τα σκωπτικά τραγούδια της Αποκριάς...
- Που χάθηκε το μέτρο όταν στους αγώνες της Λένας Δανιηλίδου όπως και άλλων Ελλήνων αθλητών τένις οι θεατές γιούχαραν τους αντιπάλους των Ελλήνων, δημιουργώντας θλιβερή πρωτοτυπία στα παγκόσμια χρονικά της αντισφαίρισης. Μάλλον πολλοί εκ των "φιλάθλων" δεν είχαν παρακολουθήσει ποτέ πως διεξάγονται οι αγώνες στο Γουίμπλεντον ή στο Ρολάν Γκαρός και απέδειξαν την παντελή έλλειψη αληθινής Ολυμπιακής παιδείας. Δυστυχώς η οπαδοποίηση πέρασε από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα σε οποιοδήποτε αθλητικό χώρο υπήρχε Έλληνας αθλητής. Εκτός και αν ο ρόλος του φιλάθλου είναι να αποδοκιμάζει τον αντίπαλο και όχι να επιβραβεύει τις προσπάθειες και των δύο πλευρών.
- Που χάθηκε η αίσθηση του μέτρου όταν οι επευφημίες για τον Κεντέρη, συγκλόνιζαν το στάδιο, προσβάλλοντας τους αθλητές των υπολοίπων χωρών οι οποίοι έγιναν δέκτες του μένους των ελλήνων "φιλάθλων"; Χρειάστηκε να περιμένουν οι φιλοξενούμενοί μας αθλητές κάμποσο, πριν οι 70.000 Έλληνες "φίλαθλοι" ν' αποφασίσουν να τους σεβαστούν. Αλλά βέβαια αυτό που προείχε ήταν η υποστήριξη προς το "δικό μας" ακόμη κι αν εκκρεμούσε απόφαση περί της ενοχής του. Αυτή ακριβώς δεν είναι η ναζιστική αντίληψη του "Έθνους υπεράνω όλων"; Αλλά, ως γνωστόν, ο Έλληνας βλέπει παντού συνωμοσίες και ξένους δακτύλους που προσπαθούν να εξοντώσουν την αδύναμη Ελλαδίτσα και να της πάρουν τα μετάλλια. Έτσι λοιπόν, εκτεθήκαμε για άλλη μία φορά παγκοσμίως, δεχόμενοι λίαν αρνητικά σχόλια από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο ανά την υφήλιο.
- Που βρίσκεται το μέτρο, όταν η κα Φανή Χαλκιά ομιλεί περί "Ελληνικού κυττάρου", αυτομάτως ανάγοντας την Ελληνική φυλή σε Αρρία και υπέρτερη των άλλων που φυσικά δε διαθέτουν αυτό το κύτταρο; Και το χειρότερο είναι ότι την άκουσαν εκατομμύρια Έλληνες να διατρανώνει αυτές τις απόψεις και (πολλοί) τις δέχτηκαν άκριτα ,φουσκώνοντας από εθνική υπερηφάνεια ,επειδή διέθεταν κι αυτοί το ίδιο κύτταρο (άραγε όλοι οι άλλοι, πως έγιναν Ολυμπιονίκες χωρίς να το διαθέτουν, είναι άξιο απορίας). Και για του λόγου το αληθές, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, διοργανώνεται στην ΑΣΟΕΕ συζήτηση με θέμα "η Φάνη Χαλκιά και το ελληνικό γονίδιο".
- Που είναι το μέτρο όταν τα ΜΜΕ αποκαλούσαν συνεχώς τους Έλληνες ποδοσφαιριστές (αυτό είναι και τίποτα παραπάνω ), "ημίθεους", "Θεούς του Ολύμπου" κ.ο.κ. Ξεκίνησε λοιπόν η ηρωοποίηση των Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Κυκλοφόρησαν μπλουζάκια Ζαγοράκης, Χαριστέας κλπ, επήλθε η σημαιοπλημμύρα σε μπαλκόνια, μπλούζες, μπράτσα ανδρών και αφαλούς γυναικών. Γέμισαν σημαίες και τατουάζ σπίτια ανθρώπων που δεν τις εμφάνιζαν παρά μόνο στις εθνικές επετείους και λυγερόκορμες υπάρξεις που δε γνώριζαν από πόσους παίκτες αποτελείται η κάθε ποδοσφαιρική ομάδα. Όλοι αυτοί μάλλον μπέρδεψαν τις νίκες στους αγωνιστικούς χώρους με τις νίκες σε εθνικές μάχες. (Βέβαια οι ποδοσφαιριστές-ήρωες μας λίγο αργότερα μόνο πορεία διαμαρτυρίας με τους συμβασιούχους του Δημοσίου δεν έκαναν, με αφορμή την περικοπή του πριμ που η πολιτεία τους είχε υποσχεθεί για να τιμήσουν τις ελληνικές φανέλες και το εθνόσημο... Και αφού τις τίμησαν, είπαν να γίνουν εθνικοί σωτήρες επί πληρωμή, τη στιγμή που 740.000 Έλληνες ζουν με κάτω από 10 ευρώ την ημέρα...)
- Που είναι το μέτρο όταν μετατρέψαμε την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων σε ένα απέραντο σκυλάδικο; ο ιπτάμενος Ρουβάς , η αειθαλής Βίσση και ο Ρέμος έδειξαν σ' όλον τον κόσμο το σύγχρονο μουσικό πρόσωπο της Ελλάδας στην πιο κιτς του μορφή. Δυστυχώς η ρήση "μια τρίχα χωρίζει το μεγαλείο απ' το γελοίο" επιβεβαιώθηκε περίτρανα...
Τι έμεινε τελικά απ' όλ' αυτά; Εκτός από τα ατέλειωτα χρέη που θα κληθούμε φυσικά να πληρώσουμε, μας έμειναν και οι κάμποσες περιπτώσεις ντόπινγκ που σκίασαν την Ολυμπιάδα και έδειξαν τι συμβαίνει όταν ο πρωταθλητισμός γίνεται αυτοσκοπός. Επίσης ότι για το περίφημο motto των Ολυμπιακών Αγώνων "Citius, altius, fortius" ("πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά"), ισχύει η απάντηση "Καλό ακούγεται, αλλά πως γίνεται"; Μήπως θα πρέπει να είμαστε πιο συγκρατημένοι στα εγκώμιά μας απέναντι στους πρωταθλητές-υπεραθλητές, όταν ας πούμε η Ρωσίδα δισκοβόλος, αφού κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο μέσα στο Αρχαίο Στάδιο της Ολυμπίας, βρέθηκε θετική σε χρήση αναβολικών ουσιών και αυτό της αφαιρέθηκε; Σημειωτέον, ότι ήταν το πρώτο αγώνισμα γυναικών που διεξήχθη σε αυτό το χώρο από ενάρξεως των Ολυμπιακών αγώνων...
Αγαπητοί μου αναγνώστες/τριες. Δείτε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Κριτικάρετε τα Μ.Μ.Ε.! Διαμορφώνουν υποσυνείδητα την ιδεολογία της πλειοψηφίας της κοινωνίας (ιδιαίτερα των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων). Και μην ξεχνάτε: Η ψυχολογική εκτόνωση δεν προάγει τη θυσία, αλλά τον εγωισμό. Και η χώρα αυτή για να προχωρήσει, χρειάζεται σίγουρα αρκετή θυσία ,από εγωισμό έχει ήδη αρκετό …